TI. 19.32
نفوذ و مداخلهٔ عوامل خارجی در هماهنگی با حلقات تمامیت خواه برتری جو در جنگ افغانستان
نفوذ و مداخلهٔ عوامل خارجی در هماهنگی با حلقات تمامیت خواه برتری جو و عناصر ضد ملی عقب گرا، افغانستان را به صحنهٔ رقابتهای سیاسی و میدان جنگهای نیابتی کشورهای بزرگ مبدل کرده است.
بیش از چهل سال است که کشورما در آتش جنگهای تباه کننده می سوزد و حملات تروریستی توقف ناپذیر طالبان و داعش که مورد حمایه و استفادهٔ ابزاری کشورهای غربی، پاکستان، امارات عربی به خصوص عربستان سعودی و ارتجاع منطقه قرار دارد با دهشت آفرینی روز افزون انتحاری های اجیر، عرصهٔ زندگی را بر هموطنان تنگ ساخته و مملکت را به یک جهنم سوزان مبدل کرده است. ملیونها تن از هموطنان مجبور شده اند برای حفظ زندگی خود و خانواده با قبول خطرات جانی و مالی مهاجرت، زادگاه خود را ترک بگویند و به کشورهای شرقی و غربی آواره گردند.
روزی نیست که پیکر دهها هموطن به شمول زن و مرد و اطفال دراثر انفجار خمپاره ها و کیسه های انتحاری متلاشی نشود و دهها خانواده درسوگ عزیزان خود ننشینند. فساد اداری چون تار عنکبوت تمام مؤسسات و ادارات دولتی را چنان در خود پیچیده که هیچگونه مجالی برای خروج از آن وجود ندارد. ملیاردها دالری که به حساب دولت از طرف دونرها سرازیر شده بی دریغ در جیب عمال بلند پایهٔ دولت ریخته، دربانکهای خارج از کشور هزینه میشود و یا دراعمار شهرکها، اپارتمانهای بلند منزل و خرید خانه های مجلل در داخل و خارج کشوربه مصرف میرسد. رشوت و سوء استفاده از صلاحیتهای دولتی تا حدی عمومیت پیدا کرده که هموطنان حتی برای پرداخت مالیات و محصلات دولتی نیز مجبوراند رشوه بدهند.
بیکاری، عدم رعایت شایستگی و تبعیض بی سابقه در استخدام کارمندان، تمام روشنفکران و نیازمندان را به ستوه آورده و کارد رابه استخوان شان رسانده است.
گردانندگان دستگاه دولت عمدا به خصومتهای ملی، قبیلوی، اتنیکی، زبانی، اختلافات مذهبی و منطقوی دامن میزنند و تمامیت خواهان به مقصد ایجاد یک دولت تک قومی با اتکا به حمایهٔ حامیان خارجی دیرین خود، از به کاربردن هیچ وسیله ای خودداری نمیکنند وعملا با اعمال تبعیض وتعصب حقوق مسلم اقوام تحت ستم را زیرپا میکنند و آشکارا قوانین موضوعه را نقض می نمایند و میکوشند همزیستی نسبی مسالمت آمیز مردمان کشور را برهم بزنند.
اعمال اینگونه سیاست ضد ملی و ضد دموکراسی، امکانات بهبود زندگی آرام و مرفه را از مردمان کشور سلب میکند و خانواده هارا به سوی فقر و ناداری میکشاند.
امضای قراردادهای دراز مدت امنیتی با کشورهای خارجی و بخشیدن صبغهٔ قانونی به آن فقط دوام و حضور دایمی این کشورهارا در افغانستان تضمین میکند و هیچ ارتباطی به تأمین امنیت ندارد.
بعد از آنکه دامن حاکمیت مبنی بر تبعیض، ستم و تعصب کور طالبان توسط ائتلاف بین المللی به رهبری ایالات متحدهٔ امریکا و بآ اشتراک سرنوشت ساز ستر جنرال عبدالرشید دوستم برچیده شد و لانهٔ تروریست بین المللی بن لادن در افغانستان از میان رفت، در طی 16 سال گذشته هیچگونه اقدام تعیین کننده ای از طرف دولت و حامیان بین المللی آن درجهت تصفیهٔ افغانستان از وجود طالبان صورت نگرفته و نمیگیرد. برعکس آنها برای دسترسی به اهداف ستراتیژیک خود، در طول این مدت تا توانستند این گروه بی فرهنگ و دهشت افگن را با وسایل مختلف زمینی و هوایی به نقاط مختلف سمت شمال و مناطق دیگر انتقال دادند و با وسایل مدرن نظامی مجهز ساختند. طوریکه در بسا موارد نیروهای دولتی توان مقابله و پاسخگویی به آنان را ندارند.
حالا دیگر تمام مردم افغانستان به مقاصد اصلی متحدین پی برده اند و میدانند که هدف ستراتیژیک آنها انتقال جنگهای نیابتی در شمال و تبدیل صفحات شمال به بسترعبور گروههای جنگ افروز دهشت افگن به آسیای میانه و جلوگیری از نفوذ روسیه و چین درین منطقهٔ وسیع ثروتمند و نظارت بر منابع بی پایان طبیعی آن میباشد.
نظام سرمایه داری جهانی در هر گوشهٔ دنیا که منافع حیاتی بیابد و یا منافع خود را در خطر احساس کند، فورا با استفاده از تکتیک قدیم استعماری «اختلاف بینداز و حکومت کن» وراه اندازی جنگهای قومی و منطقوی با استفاده ازین اختلافات راه نفوذ پیدا میکند و میکوشد به مطامع خود دست یابد.
البته انتقال جنگ در شمال افغانستان به سود مردمان منطقه نیست. زیرا نفوذ جنگ افروزان درین سرزمین نسبتا آرام، زندگی مردمان را به چالش میکشد و زمینه را برای نفوذ طالبان قبایل و تصرف املاک و زمین های ساکنان بومی توسط آنان مساعد میسازد. چنانچه اینگونه حوادث به اشکال فاجعه آمیزآن به دستور امیرعبدالرحمان مستبد و توسط محمد گل مومند رئیس تنظیمیهٔ شمال واقع شده بود.
اگر سوابق تاریخی این وضع را در شمال مد نظر قرار بدهیم، به گذشته های دور میرسد. توضیح این که طی قرنهای 18 و 19 استعمار انگلیس بر نیم قارهٔ هند تسط کامل یافته بود. روسیهٔ تزاری نیز که مطامع استعماری آن کمتر از بریتانیای کبیر نبود، تورکستان غربی (اسیای میانهٔ کنونی) را در حیطهٔ تسلط خود درآورده، آرزو داشت تورکستان جنوبی یا تورکستان صغیر را نیز در این سوی رود آمو ضمیمهٔ قلمرو خود ساخته به مرزهای مستملکات انگلیس نزدیک شود، زیرا بر اساس سیاست توسعه طلبانه ای که طراح آن پطر اول روس بود، رسیدن و دست یافتن به آبهای بحر هند از اهداف ستراتیژیک این کشور به شمار میرفت. انگلیسها به مقصد جلوگیری ازین پیشروی احتمالی که مستملکات آنانرا زیر تهدید قرارمیداد، با دولت روسیه به توافق رسیدند تا کشورجدید ایجاد شده به نام افغانستان با سرحد رود آمو به صفت یک منطقهٔ حایل بین تورکستان غربی و نیم قارهٔ هند به پذیرفته شود. بدین ترتیب تورکستان جنوبی که ازحدود بدخشان تا حدودهرات امتداد داشت و ولایتهای بدخشان، قندز، بغلان، تخار، سمنگان، بلخ، جوزجان، سرپل، فاریاب را دربر میگرفت و توسط کوههای هندوکش از مناطق دیگر جدا میشد، از پیکر تورکستان کبیر بریده شده جزء خاک افغانستان نوبنیاد ساخته شد.
الحاق تورکستان به سرزمین افغانستان آسان صورت نگرفت و با مقاومتهای شدیدی که منجر به فجایع دردآور گردید مواجه شد. تمام مناطق شمال تیربند تورکستان از حدود بدخشان گرفته تا حدود هرات که محل سکونت مردمان بومی این مناطق یعنی اوزبیکها، تاجیکها و تورکمنها بود، به اشکال گوناگون به هسته های مقاومت و عکس العمل های شدید در برابر قبایل افاغنه که تازه درصحنهٔ سیاست ظاهرشده بودند، مبدل گردید. این تضاد و مقاومت دربرابر امیر عبد الرحمان که میخواست بعد از سرکوب و قتل عام هزاره هرگونه هستهٔ مقاومت در تورکستان را به شکل خشن درهم شکند و ناقلین سرحدی را جاگزین اقوام محلی نماید، شکل حاد و بی سابقه گرفت و منجر به زد و خوردهای مسلحانه و بعضا قتل عام اهالی بیگناه بشمول اطفال و زنان گردید.
بعد از توافق روسیه و انگلیس در مورد الحاق تورکستان، عملا این منطقه خود را جزء تورکستان مادر میدانست و هریک از مناطق چون بدخشان، قتغن و شهرها چون مزار شریف، تاشقورغان، شبرغان، سرپل، اندخوی و میمنه توسط خوانین و بیکهای محلی به شکل خود گردان اداره میشد و سالیقها (مالیات) خود را به حکومت بخارا می پرداختند و امیر بخارا تا حدودی به عزل و نصب بیکها صلاحیت داشت.
ادمهٔ سیاست مبنی بر تبعیض و ستم دولتهای سدوزایی و محمد زایی مردمان را به ستوه آورد. در اواخر سلطنت ظاهرشاه (سال 1331) نیز یکی از فجیعترین حوادث خونین در قریهٔ بوغاوی سرپل به وقوع پیوست و خوانین قبیلهٔ ناقلین اسحاقزی جنبش دهقانان این قریه را که برای پس گرفتن زمینهای تصرف شدهٔ خود توسط خوانین حرکت کرده بودند، به خاک و خون کشیدند و جسد نیمجان شش تن از دهاقین اوزبیک را در ملای عام به آتش افگندند.
تاسیس حزب دموکراتیک خلق افغانستان در سال 1965 و نشر برنامهٔ آن که بر مبارزهٔ طبقاتی اتکا داشت، از لحاظ نظری تساوی حقوق تمام ملیتهای افغانستان را توصیه میکرد وضمن مبارزهٔ طبقاتی روی مبارزه برضد انواع ستم ملی نیز رهنمودهایی داشت. در کمیتهٔ مرکزی حزب شادروان محمد طاهر بدخشی، یکجا با شهر الله شهپر، شرعی جوزجانی و عبدالکریم میثاق روی ضرورت مبارزهٔ ملی بر ضد تبعیض و ستم ملی اصرار میکردند و بعضا این موضوع منجر به مشاجره و مناظرات حاد میگردید.
بعد از تحول 7 ثور به تشبث این جانب فرمان شاره چهارم از طرف رهبری دولت به تصویب رسید و بر اساس آن هفته نامه های «یولدوز» بزبان اوزبیکی و «گورش» بزبان تورکمنی برای اولین بار در تاریخ 300 سالهٔ افغانستان به نشرات آغاز کرد و دپارتمنتهای زبانهای اوزبیکی و تورکمنی در وزارت معارف و اکادمی علوم گشایش یافت و تدریس به زبانهای اوزبیکی و تورکمنی در مکاتب ابتدایی شروع شد و گروه هنری «ظفر» تاسیس گردید.
اینها مایهٔ امیدواری تورکان افغانستان بود، اما جریان حوادث بعدی نشان داد که رسیدن به حقوق ملی و فرهنگی به این سادگی میسر نیست، بلکه نیازمند یک رهبری ورزیده و مبارزات جدی و طولانی خستگی ناپذیرمیباشد.
نتیحهٔ منطقی ادامهٔ مبارزات ملی و مطالبات سیاسی مردم، تبارز برخی از قوماندانان چون پهلوان رسول و پهلوان غفار و دیگران ازمیان توده های مردم بود. اما چون اینها از دانش و آگاهی سیاسی کافی برخوردار نبودند، نتوانستند آرمانهای ملی مردم را وسیعا انعکاس دهند و هرکدام در منطقهٔ نفوذ خود محصورماندند.
درین برههٔ زمانی یک سرباز که منشأ طبقاتی دهقانی داشت، ازیک خانوادهٔ دهقان قد علم کرد و مسئولیت رهبری تمام تورکان افغانستان را به دوش گرفت. او روستا زاده ای به نام عبد الرشید با تحصیلات متوسط و فرزند یک خانوادهٔ دهقان بود که بعدا با لقب جنرال دوستم به مقیاس ملی و بین المللی شهرت یافت.
درظهور جنرال دوستم علاوه بر استعداد ذاتی او تکامل شرایط اجتماعی و اقتصادی (شرایط عینی) جامعهٔ تورکتبار ورشد عوامل ذهنی چون ارتقای سطح دانش و درک ضرورت وحدت و همبستگی در تورکان افغانستان نقش تعیین کننده داشت.
علاوه بر محیط اجنماعی و حوادث دشواری که مسیر زندگی او را تعیین کردند در شکل گیری و رشد شخصیت او سوابق درخشان ، خدمات فرهنگی دولتهای تورکی که از دوران کوشانیان تا قرنهای17 و 18 در حدود افغانستان فرمانروایی داشتند و کارنامه های رهبران برجستهٔ آنها
چون سلطان محمود، امیر تیمور و ظهیرالدین محمد بابر، برای دوستم الهام بخش بود.
جنرال دوستم تارسیدن به این جایگاه رفیع از «هفت خوان رستم» عبور کرد، از دهها کمینی که در مسیرش جاسازی کرده بودند بدون آنکه یک تارمویش کم شود به سلامت گذشت و صدها دسیسهٔ سازمان داده شدهٔ دشمنان داخلی و خارجی را خنثی ساخت. در نتیجه به صفت یک مرد آهن پنجهٔ شکست ناپذیرمورد اعتراف دوست و دشمن قرار گرفت.
تقدیم رتبهٔ عالی مارشالی افغانستان به جنرال دوستم که حریفان فرومایه را به خشم و وسواس افگنده و کار شان را تا سرحد نیکرکشی و استفاده از لطایف الحیل گوناگون کشانده، بازهم نشاندهندهٔ شایستگی مسلم تورکان افغانستان و رهبر با اقتدار شان مارشال دوستم به احراز این مقام افتخارآمیزاست.
