خلیلزاد، پیاله نیمۀ عبدالرحمان خان را پُر کرد
اگر این ترفند گذرای انتخاباتی امریکا نباشد، هر آئینه وحشتناک ترین جنگ های تاریخ در حال وقوع است.
گزارشنامه افغانستان : اگر این ترفند گذرای انتخاباتی امریکا نباشد، هر آئینه وحشتناک ترین جنگ های تاریخ در حال وقوع است.
ترمپ، نیمۀ دوم بخشش های عبدالرحمان و یعقوب خان را به قیمومیت پاکستان در آورد. ازین قرار، وحشتناک ترین جنگ های تاریخ در حال وقوع است.
تا قبل از سال 1947 ( تجزیه شبه قاره بین هند و پاکستان) در دپلوماسی رسمی حکومات افغانستان هیچ دعوای آشکار متکی به مدرک و اسباب حقوقی برسر معاهدۀ دیورند دربرابر امپراتوری بریتانیا مطرح نمی شد.
این دعوا بعد از تولد پاکستان شروع شد. از آن زمان تا عصرما، یک قشرخاص شامل حکومت و خارج از حکومت، همیشه هر زمان مقتضی، پرچم بازپس گیری قلمروهای از دست رفته تا «اتک» را در دست داشته اند. در معاهده گندمگ در 1879 امیر محمد یعقوب خان بخشی از منطقۀ کُرم تا ابتدای جاجی، درهٔ خیبر تا کناره شرقی هفت چاه، لندی کوتل، سیبی و پشین را تا کوه کوژک به استیلا گران انگلیس واگذار کرد.
عبدالرحمان خان با امضای معاهدۀ دیورند در سال ۱۸۹۳ مرزهای شش یا هفت اجنسی خودمختار قبیله ای باجور، مومند، خیبر، اورکزی، کُرم، وزیرستان جنوبی، وزیرستان شمالی و شش ناحیه کوچک قبیله نشین هم مرز با حدود کنونی افغانستان را به انگلیس سپرد.
اینک معاهدۀ خلیلزاد – طالب، بقیه قلمرو جا مانده از زمان امیرعبدالرحمان خان را از تورخم تا آمو، از اسلام قلعه تا واخان به شمول سلسله های هندوکش شمالی و جنوبی را در سیطرۀ سیاسی پاکستان ( جانشین انگلیس) قرار داده است. برای ما جذابیت دارد تا ببینیم که میراث داران دعوای دیورند، خاصتاً که کل افغانستان «پای پاک» معامله شده، چه موضعی خواهند گرفت؟
ما کاری نداریم که چه بخش ها و چه اقشاری از مردم در علاقه های جنوبی و شرقی و هر جای دیگر افغانستان کنونی، دلبسته نظام امارتی طالبان اند؛ بحث بر سراین است که آیا این 35 میلیون سکنه درین کشور حاضر به قبول نظام طالبانی – پشتونی تحت مدیریت ناگزیر و گریز ناپذیر پاکستان در دراز مدت هستند و یا خیر؟
حال هرعلاقه می تواند فیصله خودش را بکند. ارادۀ هیچ ولایت و حوزه ای را نمی توان به گرو گرفت؛ هم چنان حوزۀ متمایل به طالب که به نعل دیورند هم پیوسته می کوبد، اگر خودش را سر پا قایم نگهدارد، کمال کرده است؛ ورنه، توان آقسقالی دیگر مناطق کشور که ذاتاً دافع و دشمن طالب اند؛ در آن ها نیست. با توجه به روحیه ای که در سراسر افغانستان زنده است، آیا اکثریت قاطع مردم، حاضر به از دست دادن استقلال، شرف، حقوق و اقتدار ملی خویش به بهانۀ قوم و شریعت می باشند و یا خیر؟
معلوم است که پاسخ از همین لحظه، منفی است. پس جنگ باردیگر از گوشه گوشه کشور برعلیه دارودستۀ نیابتی پاکستان تنوره خواهد کشید. این بار پیاله نیمۀ عبدالرحمان خان را، خلیلزاد پر کرده که ترمپ خان آن را به سلامتی انتخابات خویش بنوشد. همه ای افغانستان را نه عبدالرحمان خان و یعقوب خان، بلکه ترمپ خان به لیلام گذاشته است. من هیچ گاه در زنده گی خویش این چنین خبر دهشتناک و لرزاننده را نشنیده بودم.
بخشش انتخاباتی ترمپ به اهریمنان جنگ در افغانستان به درد خودش می خورد. معاهده خلیلزاد – طالب معنی اصلی اش این است که افغانستان ازین پس بخشی از مدیریت سیاسی حکومت پاکستان است. این معاهده، بدتر از معاهدات گندمگ و دیورند است.
امیدوارهستیم این بار در نبرد برای بقا، دیورند بازان در خط اول باشند.
